Ponykamp & Hamburgers

Hello Up Above!!

Het is weer tijd voor een update!! De tijd vliegt hier voorbij. Een dag is zo snel om.. niet te geloven.

Afgelopen Vrijdag had ik voor het eerst een vrije dag. En Vrijdag is hier was-dag, en dat betekent.. naar de stad toe om alle kleren te wassen!! Ik ging met Rosemary mee, omdat ik de paarden even zat was (huh?) en een kijkje in Cooma wilde nemen. Cooma is een klein stadje (800 inwoners), maar veel winkels omdat iedereen uit de omgeving er boodschapen komt doen. Lippenbalsem gekocht (het is hier zooo stoffig, warm en droog, je hebt constant een bloedneus en bloedende lippen), een hamburger gegeten als ontbijt (als tegenhanger voor de organische museli), en een beetje rondgekeken.

Zoals ik al verteld heb zijn hier andere wwoofers, Emma, Billy en Ann. We hebben samen veel lol, het is een beetje een ponykamp af en toe.:) Emma en Billy zijn een Engels stelletje, dat uit filosofische/ antropologische/ economische /sociologische overwegingen hebben besloten naar Australie te verkassen. Toen ze in Londen woonden waren het volgens mij erg hippe mensen (hij was DJ in een bekende club, en zij werkte bij een of ander modeblad), maar nu denken ze dat de wereld binnenkort vergaat omdat de oliemarkt gaat instorten, en zijn ze naar Australie gevlucht om een zelfvoorzienend bestaan op te bouwen.:)Ze zijn echt ontzettend aardig en grappig. Ann is een Duits meisje die een soort Engels/ Duitse mix spreekt, wat ik overigens prima kan verstaan. Ze is hier echt gekomen beter te leren Western-rijden. Best een leuke meid, jammer is alleen dat ze liever niet op trail-rides gaat, en vaak loopt te zeuren dat ze wil oefenen in de Arena. Ik vind dat trainen ook heel leerzaam en leuk, maar get real, als je de kans hebt hier te mogen zijn moet je die kans grijpen op trail-ride te gaan, het landschap te zien, alle dieren die hier zijn te bekijken. En niet in een stoffige arena eindeloos je backing-up oefenen..

Verder zijn de paardrijlessen zijn zwaar. Ik kan niet anders zeggen. Mark is een ontzettend goede instructeur, maar is erg hard voor zijn leerlingen. Ik moet helemaal omschakelen van het Engelse rijden naar het Western rijden. Ander zadel, andere teugels, andere manier van gewicht en balans verdelen.. Ik ben een beginner. En I don't like it. Zodra ik iets verkeerds deed moest ik eraf en een rondje door de Arena lopen en nadenken wat ik fout doe. Kortom, een paardrijles werd een wandeling voor mij. Gelukkig had Mark snel in de gaten dat het beoogde effect voor de meeste mensen( rust, kalmte, volledige zelfbeheersing) niet bepaald voor mij op-gingen. Want ik werd he-lemaal woestlink van dat stomme geloop door die Arena. Het is geen wandelclub hier! Dus tegenwoordig mag ik te paard blijven, en het rustig nog een keer proberen. En met succes. Vandaag voor het eerst helemaal rond gespinned.:) :)
En gelukkig heb ik Trixie nog, een Engels bereden paard dat hier is gekomen om aan te sterken en voor wat training voor ze weer wordt doorverkocht. Haar kan ik wel 'gewoon' rijden op de manier die ik gewend ben.

Gisteren heb ik in de stal geslapen want Oscar is ziek. Oscar, een 13-jarige ruin die hier net een paar weken woont is ziek. En het is een beetje mijn kindje hier, ik vind em zoo zielig. Elke dag geef ik hem een intramusculaire injectie met antibiotica (veearts komt hier echt niet voor een prikje, dat doe je gewoon zelf), en ik vind het toch wel gaaf zo'n grote naald in een paard te knallen:). Maar hij knapt al aardig op!!

Verder ook al kennis gemaakt met het grote kangoeroe-probleem hier, er zijn er teveel. Ziektes en kaalgevreten stukken land... Het is hier een probleem. Wat weer minder is is dat ze de dieren vanuit helicopters afschieten. Dieren blijven vaak verminkt en gewond achter, het hele survival-of-the fittest idee gaat verloren (de grote sterke dieren zijn een makkelijk doelwit vanuit een heli) en de baby-kangoeroe's sterven hulpeloos in de buidel als een moeder wordt neergeknalt. Elke keer als er een heli langskomt moet ik daar wel even aan denken..

En ja verder gaat alles ook hier gewoon z'n gangetje. Gek om mee te maken dat zoiets bijzonders op een gegeven moment ook heel normaal wordt. Het schoonmaken van de stallen, de paarden uit de paddocks halen, (dat blijft gaaf om te doen, als een soort cowgirl te paard de heuvels inrijden om de andere paarden op te jagen richting huis), alle klusjes in en rond Yarramba (vandaag heb ik samen met Billy een telefoon-antenne op het dak geplaats, en gelijk wat mooie pictures vanaf het dak geschoten). Wat ook bijzonder blijft is dat je door het wwoof-systeem echt in een familie wordt opgenomen. Ik heb me al deze weken nog geen seconde alleen gevoeld, of heimwee gehad!

Nou dat was het weer voor even, hartstikke leuk al die reacties te lezen. En hou me ook maar via de mail op de hoogte van de ontwikkelingen in Nederland (en het weer), heb ik hier ook wat leedvermaak (vandaag hier 27 graden) :):)

XX Mirte


P.S
Een van Billy's beste vrienden is DJ, en draait op 11 November op een feest in Sydney. En niet zomaar een feest, maar een partyboot die de hele nacht door de haven van Sydney vaart. En guess who's on the guestlist?!!! :)